|
Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με. (Γεωργίου Γεωργαντά, Εκπαιδευτικού)
|
|
Όλοι οι άνθρωποι, ανεξάρτητα από το θεό που πιστεύουν, αισθάνονται την ανάγκη –άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο-να επικοινωνήσουν με το θειο.
Αυτή την ανάγκη όλοι οι άγιοι της εκκλησίας μας την μετουσίωσαν σε αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής τους ζωής.
Η προσευχή έγινε αναπνοή της ψυχής τους.
Κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο η προσευχή «είναι ένα μεγάλο όπλο, ένας ατίμητος θησαυρός, πλούτος αδαπάνητος, ασφαλές καταφύγιο, αιτία ειρήνης, ρίζα πλήθος ευλογιών και πηγή τους και μητέρα του».(Μαργαρίτες Ομιλία 5.).
Μητέρα όλων των αρετών την αποκαλεί ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακας: «Αιχμαλώτισε την μητέρα και θα σου παραδώσει και τα παιδιά της»
Η προσευχή γεννάει, τροφοδοτεί, ενισχύει και αυξάνει –συμπληρώνει στην κλίμακα ο Άγιος –κάθε μια αρετή, κάθε χάρισμα του χριστιανού-.
Γι’αυτό και ο Απόστολος Παύλος σε μια επιστολή του προς τους χριστιανούς της Θεσσαλονίκης μεταξύ άλλων αναφέρει : «Αδιαλείπτως Προσεύχεσθαι, εν παντί ευχαριστείται».(Θεσσαλ. ε’.17).
Ο Απόστολος που γνώριζε εμπειρικά την υπέρτατη αξία της προσευχής για την σωτηρία και θέωση του ανθρώπου μας προτρέπει να προσευχόμεθα, αδιαλείπτως, συνεχώς και ακαταπαύστως.
Το αποστολικό αυτό ρητό μπορεί να επιτευχθεί, μπορεί δηλαδή ο κάθε άνθρωπος να βρίσκεται σε συνεχή επικοινωνία με το Θεό, μέσο της ευχής του Ιησού ή αλλιώς μέσο της νοερός ή καρδιακής προσευχής που συμπυκνώνετε στα λόγια «Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με».
Η προσευχή αυτή που δεν είναι τίποτε άλλο παρά από την συνεχή επανάληψη της φράσης «Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με».
...H Προσευχή αυτή που δεν είναι τίποτε άλλο παρά από την συνεχή επανάληψη της φράσης «Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με» μπορεί να οδηγήσει στην κάθαρση του νου και της καρδιάς, στον αγιασμό της ψυχής στην ένωση ανθρώπου και θεού, στην επαναφορά της προπτωτικής κατάστασης των πρωτοπλάστων, πριν την παρακοή.
Με την επίκληση του ονόματος του Χριστού ο άνθρωπος θέτει τις προϋποθέσεις για την θέωση του και για την σωτηρία του.
Επειδή όμως την προσευχή την φθονεί ο πονηρός διότι αυτή τον καθιστά τον πανούργο -να διαβάλει την επικοινωνία ανθρώπου και θεού-λυσσαλέα νυχθημερόν και ως «λέων ωρυόμενος ζητεί τίνα καταπιεί», παλεύει να αποσπά με πάσης φύσεως λογισμούς, ακάθαρτες και κακές φαντασίες και μέριμνες βιοτικές τον ανθρώπινο νου από την μνήμη του θεού.
Γι'αυτό χρειάζεται αγώνα από τον προσευχόμενο να διατηρήσει και να συγκρατήσει την «ευχή» στο νου του.
Μεγάλοι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας αλλά και σύγχρονοι 'Άγιοι Γέροντες όπως ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο 'Όσιος Νικήτας ο Στηθάτος, ο Όσιος Νήφων εν 'Αθω, ο Γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής, ο Γέρων Παΐσιος και άλλοι Άγιοι Πατέρες επέμεναν πάρα πολύ στην καλλιέργεια και απόκτηση της ευχής.
Ο Γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής για παράδειγμα τονίζει ότι η πράξη της νοεράς προσευχής, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά είναι « να βιάσεις τον εαυτό σου να λέγεις συνεχώς τα λόγια της ευχής -Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με- με το στόμα αδιαλείπτως. Εις την αρχή γρήγορα ώστε να μην προφθάνει ο νούς να σχηματίζει λογισμόν μετεωρισμού. Όταν αυτό πολυχρονίσει, το συνηθίζει ο νους και το λέγει συνεχώς. Και γλυκαίνεσαι ωσάν να έχεις μέλι στο στόμα σου. Και θέλεις όλο να το λέγεις. Αν το αφήνεις, στενοχωρείσαι πολύ»( 'Έκφρασης Μοναχικής Εμπειρίας σελ.36).
Όλη η τέχνη είναι αυτή ακριβώς, «είτε περπατάς, είτε κάθεσαι, είτε εργάζεσαι, είτε βρίσκεσαι στην εκκλησία άσε την προσευχή αυτή να γλιστράει πάντα συνεχώς από τα χείλη σου. Με την προσευχή αυτή στην καρδιά σου θα βρεις εσωτερική ειρήνη και γαλήνη σώματος και ψυχής»( Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ σελ.45).
Χρειάζεται συνεχώς, αδιαλείπτως, νύκτα και ημέρα να προσφέρουμε με τα χείλη τα σωτήρια αυτά λόγια της «ευχής» και όταν κουράζεται το στόμα να-συνεχίζεται το θεάρεστο αυτό έργο- επαναλαμβάνοντας τα λόγια νοερά με τον νου.
Κάθε ώρα και στιγμή που προφέρονται με τα χείλη τα γλυκύτατα αυτά λόγια της ευχής, ο νους του ανθρώπου χρειάζεται να είναι συγκεντρωμένος στη σημασία αυτών των λόγων( Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με>>.
Ενώ το στόμα προφέρει μια-μια τις λέξεις της ευχής ταυτόχρονα η σκέψη μας να είναι συγκεντρωμένη στα λόγια και όχι να << τρέχει δεξιά και αριστερά>>.
Και όταν αυτό πολυχρονίσει η ευχή τότε μα την χάριν Του Θεού ο νους << κατεβάζει τα λόγια της ευχής στην καρδιά που είναι το κέντρο της ψυχής που με τη σειρά της φωτίζετε, καθαρίζετε και αγιάζετε.
Αυτό βέβαια απαιτεί πολύ κόπο, μόχθο, προσπάθεια και υπομονή συνεχή, σταθερή και αποφασιστικότητα.
Βέβαια όταν η εργασία αυτή γίνετε χωρίς πνευματική καθοδήγηση, χωρίς πνευματικό πατέρα, μυημένο στην ευχή- που κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας αποτελεί τέχνη των τεχνών και επιστήμη των επιστημών - εγκυμονεί κινδύνους πλάνης και αποτυχίας. Γιατί ο πόλεμος που έχουμε να αντιμετωπίσουμε στη θεάρεστη αυτή προσπάθεια απόκτησης της ευχής γίνετε με <<τας αρχάς και τας εξουσίας του κοσμοκράτορος του αιώνος τούτου>>, αλλά και με την ίδια την ανθρωπίνη φύση μας που εύκολα ρέπει προς την αμαρτία και το κακό.
Δικαιολογημένα οι ΆγιοΙ Πατέρες και εύστοχα αναφέρουν ότι στην πάλη αυτή πρέπει να δώσουμε αίμα για να λάβουμε πνεύμα-«δώσε αίμα και λάβε πνεύμα»
O Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ αναφερόμενος σε μία μοναχή για τον κόπο που πρέπει να καταβάλει για την απόκτηση της ευχής την επίτευξη της αδιάλειπτης προσευχής μεταξύ άλλων της έλεγε: « Να αρχίσεις με ζήλο και να παραμείνεις στην προσευχή με υπομονή έως ότου έρθει ο Νυμφίος. Να γρηγορείς μέρα και νύχτα και να επιδίδεσαι στην νοερά προσευχή…να είσαι σιωπηλή και να προσεύχεσαι με τέτοιο τρόπο ώστε κανένας να μην σε παρατηρήσει.».
Αντίθετα με τον διασκορπισμό και την απομάκρυνση της σκέψης από τα λόγια της ευχής κατά την διάρκεια της προσευχής « η ψυχή απομακρύνεται από την μνήμη του Θεού και την ανάγκη γι’ αυτόν – συνεργούντος του διαβόλου όπως λέει ο Άγιος Μακάριος: « όλη η φροντίδα του εχθρού μας έγκειται στο να στρέψει την σκέψη μας μακριά από την μνήμη του Θεού, τον φόβο και την αγάπη γι΄αυτόν.».
« Όταν ο νους και η καρδιά είναι ενωμένοι στην προσευχή, συγκεντρωμένοι στα λόγια της ευχής, χωρίς κανένα περισπασμό, αισθανόμαστε την πνευματική εκείνη θέρμη που έρχεται από τον Χριστό και γεμίζει όλη την εσωτερική ύπαρξη με χαρά και ειρήνη ( Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ σελ.48)
Ο Άγιος Διάδοχος Φωτικής λέει πως όταν ο άνθρωπος επικαλείται το όνομα του Θεού όσο μπορεί συχνότερα, δεν πίπτει εύκολα σε αμαρτήματα.
Είναι απαραίτητο να κυνηγάμε την ευχή συστηματικά, με άσκηση, με βία στον εαυτό μας, διότι ο νους μας σκορπίζεται, διαχέεται και δύσκολα συμμαζεύεται στο κέντρο του, στο στόχο του, στην ευτυχία του που είναι ο Ιησούς.
Ο αθλητής που θέλει να επιτύχει στο άθλημα που αγωνίζεται, προπονείται συστηματικά, κοπιάζει, θυσιάζει ατελείωτες ώρες με σκοπό την καθημερινή και συνεχή βελτίωσή του. Έτσι και ο κάθε χριστιανός που θέλει να γίνει τεχνίτης της Ευχής, που θέλει να κατακτήσει και να την κάνει δική του – πάντοτε με την συνεργασία και την βοήθεια της χάρης του Θεού – αγωνίζεται με υπομονή και επιμονή, με απλότητα, να επικαλείται συνεχώς τα λόγια της ευχής « Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με».
Ο Στάρετς Αμβρόσιος – ένας από τους λαμπρούς ασκητές της Ρωσικής Εκκλησίας – επέμενε πολύ στην καλλιέργεια της προσευχής του Ιησού.
Μεταξύ άλλων έλεγε και αυτή την εντυπωσιακή ιστορία.
- Κάποιος ευσεβής χριστιανός είχε στο σπίτι του έναν κόρακα που τον εξασκούσε στο να ομιλεί. Τα λόγια « Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με» που τα επαναλάμβανε τακτικά ο χριστιανός εκείνος, τα έμαθε και ο κόρακας. Μια καλοκαιρινή ημέρα βρήκε το παράθυρο ανοιχτό και πέταξε στον δρόμο. Τότε τον είδε ένα γεράκι από ψηλά και όρμισε κατεπάνω του. Αιφνιδιασμένος αυτός από την επίθεση, αντί για άλλη κραυγή, επρόφερε την ευχή και το γεράκι, πράγμα αξιοθαύμαστο, απομακρύνθηκε αμέσως σαν κάποιος να το έδιωχνε.
Τι παρατηρούμε εδώ; - Κατέληξε ο Στάρετς. Πως και ασυνείδητα ακόμη, αν λέγετε η προσευχή του Ιησού έχει τα αποτελέσματά της και τα αδύνατα τα κάνει δυνατά.
« Μακάριος αυτός ο άνθρωπος που προσκολλήθηκε στην ευχή του Ιησού, όπως έχει ενωθεί ο αέρας με τα σώματά μας και όπως η φλόγα με το κερί.» (Όσιος Ησύχιος ο Πρεσβύτερος. Φιλοκαλία τομ. Ά. Σελ.172 ρή).
Όταν ο άνθρωπος βιάζει τον εαυτό του στο να λέγει τα γλυκύτατα αυτά λόγια «Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με» τότε « αυτή θα γίνει τα πάντα, και τροφή και πόμα και ένδυμα και φώς και παρηγοριά και ζωή πνευματική. Χωρίς αυτή το κενόν της ψυχής δεν ικανοποιείται… αυτή όλα θα τα διορθώσει» (Πατρικαί Νουθεσίαι Γέροντος Εφραίμ Καθηγουμένου Ι.Μ.Φιλοθέου σελ.380).
Λέγοντας κανείς την ευχή νιώθει τόση ψυχική αγαλλίαση, που ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές, εάν υπάρξουν, δεν ταράσσεται ούτε στενοχωρείται, αλλά με υπομονή καταφεύγει εις τον Χριστόν, τον οποίον παρακαλεί να τον ελεήσει και ο Χριστός τον παρηγορεί και του δίδει χαράν. Τι ωραιότερον να παρακαλεί κανείς κάθε λεπτόν (!!) τον Χριστόν και να λέγει το Αγιον Όνομά του με τα χωματένια του χείλη; Υπάρχει μεγαλυτέρα τιμή;
Στις λέξεις της ευχής «Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με» σύμφωνα με τον Γέροντα Εφραίμ συμπυκνώνεται ολόκληρη η θρησκεία μας.
Συγκεκριμένα ο Γέροντας αναφέρει: « Λέγοντας το «Κύριε» πιστεύομεν ότι ημείς είμεθα δούλοι του Θεού και εκείνος Κύριός μας …Λέγοντα «Ιησού» που είναι το ανθρώπινο όνομα του Θεού μας έρχεται εις τον νουν όλη η επί της γης ζωή του Χριστού, από την γέννησην μέχρι την ανάληψιν Του.
Λέγοντας «Χριστέ» που σημαίνει από το Θεό, βασιλεύς του Ουρανού και της Γης, -δηλαδή σημαίνει Θεός με άλλους λόγους -,ομολογούμεν και πιστέυομεν ότι ο Χριστός είναι ο Θεός μας, όστις εδημιούργησε τα πάντα και είναι εις τον Ουρανόν και θα έρθει πάλι να κρίνει τον κόσμον.
Λέγοντας «Ελέησόν με», παρακαλούμε τον Θεό να στείλει εις υμάς την βοήθειάν Του και το έλεος Του, διότι παραδεχόμεθα ότι χωρίς την θεία βοήθεια είναι αδύνατον να κάνουμε τίποτα.».
Άλλωστε και ο ίδιος ο Κύριος είπε: « χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν».
Αυτή εν ολίγοις είναι η επεξήγηση των αγίων αυτών λέξεων.
Η προσευχή λοιπόν είναι η δίστομος μάχαιραν, η σφάτουσαν απελπισίαν, κίνδυνον, στενοχωρίαν κλπ. Η προσευχή είναι το αλεξητήριο φάρμακο όλων των ψυχικών ασθενειών και των σωμάτων. (Πατρικαί Νουθεσίαι Γέροντος Εφραίμ.σελ.383-384).ΤΟ όνομα του Ιησού αξιοποιεί τον χρόνο σου, ευλογεί τον κόπο σου, φωτίζει τον νου, καθαρίζει την καρδιά, ανάπτη την θεϊκή αγάπη.
Μπορούμε με την ευχή αυτή να προσευχόμεθα ακατάπαυστα, οτι κι εάν κάνουμε, οπού και εάν βρισκόμαστε, παντού και πάντοτε.
Στο σπίτι, στην εργασία, στον δρόμο, στο φαγητό, στον περίπατο, στο λεωφορείο, ημέρα και νύχτα.
Η προσευχή αυτή εξασφαλίζει «την ημέρα αγία, τελεία, ειρηνική και αναμάρτητο».Σκορπίζει στον δρόμο της ζωής μας «Φως Χριστού».Αρωματίζει την ύπαρξη μας με ευωδία Χριστού,
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος σχετικά με την ευχή προτρέπει και προτείνει ότι προτιμότερο είναι να μνημονεύει κανείς με τα χείλη, τον νου και την καρδία του το Θεό «παρά» να αναπνέει!!( «μνημονευτέον Θεού μάλλον ή αναπνευστέον»).
Ενώ ο Ιωάννης της κλίμακος τονίζει για το όνομα του Ιησού: - «Ιησού Ονόματι μάστιζε πολεμίους …» - ότι δεν υπάρχει ισχυρότερο όπλο στον ουρανό και στην γη από το όνομα του Χριστού.
Είθε να βάζουμε καθημερινώς αρχή μετανοίας και με το «καρδιοτρύπανο» αυτό της ευχής μέρα με τη μέρα, λεπτό προς λεπτό, να πλησιάζουμε όλο και περισσότερο αλλά και να ενωθούμε με το θείο φως του Κυρίου, εκείνο της μεταμορφώσεως στο Όρος Θαβώρ. Ώστε να ακούσουμε εκείνη την ημέρα «Ευ δούλε αγαθέ και πιστέ επί ολίγα εις πιστός επί πολλών σε καταστήσω, είσελθε εις την χαράν του Κυρίου Σου».
|
|
|
|
|
|
|
| copyright © Ιερ?? Να?? Αγ?α? ?ννη? Κατερ?νη?, 2012. |
*designed & powered by:   |
|